de muzeval: Sfeerbeschrijving en foto's ... De Muzeval 14 juli 2005 door Sabine Luypaert

De Muziekdoos voor een nieuwe aflevering uit de ‘Muzeval’

En donderdag de 14 was het weer zover. De optocht naar de Muziekdoos voor een aflevering uit de ‘Muzeval’ in de Verschansingstraat te Antwerpen voor het maandelijkse poëziegebeuren voor de geïnteresseerde mens.
De opkomst was vriendelijk, de mensen leuk, de drank nat, de voordrachten mooi, lief, suggestief, erotisch getint, zacht, hilarisch. Er was zelfs; verkeerde been literatuur, intellectueel getint, kortom, voor elk wat wils en voor en van elk niveau.
Vooraf werden de schoenen gekocht, de solden besnuffeld, de koopje beslopen, portemonnees geleegd, terrasjes bezet, magen gevuld, dorstjes gelest en zotte goestingen geëerbiedigd.
En dan, ineens werd het dan toch vijf voor acht.

Na de nodige kus en handtoestanden trok iedereen het kleine cafeetje binnen, zocht een stoel, kruk, plaats en bestelde een bier, cola, wijntje. De voorstelling kon beginnen.

Eerst en vooral de genodigde gastdichters, dit keer Frans Vlinderman en Verdano die hun kunststukjes een dik halfuur de ether instuurden met een leuke afwisseling van sober getint naar steeds ondeugender, waarbij zij elkaar gezellig afwisselden.
Frans staat erom gekend om zijn publiek wel eens in de verschieterige maling te nemen en moet en zal één maal per voorstelling zijn publiek wakker schudden met een kreet of een slag. Ook deze keer bleef hij uiterst trouw aan zichzelf en brulde door de gelagzaal ‘NOG’ waarop iedereen weer kwijlend aan zijn lippen hing.

Het was een bewogen voordracht waarbij men heel wat te weten kwam van de gastdichters. Zo was het namelijk heel interessant om te weten dat een bakker zijn zaad verkoopt op broodjes. ik zal vanaf nu in elk geval nooit met hetzelfde gevoel een meergranenbrood bestellen. En dan was er het item van de arme man die naakt de arme straten bloot schaamde, terstond ging ik op zoek maar heb hem tot hiertoe nog steeds niet gevonden.
Gelukkig is het zomer laten we onszelf dan maar troosten.
Daarna was er een intermezzo met interessante weetjes en op til zijnde evenementen en toepassingen waaronder een pijplijn en toen was het beruchte vrij podiummoment daar.

Verschillende mensen brachten hun eigen werk de een al serieuzer dan de andere, Bart de verteller bracht voor zijn geliefde luisteraars deel vier van ‘de schuur staat in brand.’
Een heerlijk verhaal vol hilarische toestanden die menig buldergelach ontlokten,
Jo Peeters, een man van kaliber die enige tijd niet geweest was bracht een proza doorspekt met actualiteit, overgoten in een saus van speelse humor met kleine kwinkslag, gebracht met het zelfvertrouwen van een podiumbeest. Het publiek hing aan zijn lippen, of kwam dat door zijn wijven die in een fris bad overal tussen lagen als intermezzo. Ik dacht van wel, aan de Gucht zijn luidop denkvermogen kan het niet gelegen hebben.
Daarna kwam Saluutje met een mengeling van schijnbrave poëzie en zoals altijd een werkje uit de serie ‘Kitchen poetry’ waarop de arme luisteraars weerom op een verkeerd been gezet werden. Wij nemen het haar niet kwalijk, tenslotte is zij ook maar een mens.
Als klassieke afsluiter van het tweede uur was er Kaatje, die voor één keer niet de ludieke toer opging. (Naar het schijnt had ze schrik dat de mensen schrik gingen krijgen) Zij bracht een serie gedichten uit de Bundel ‘Aramis en drie woorden’ die met open armen en afsluitapplaus ontvangen werd.
Het applaus was uitbundig naderhand, de bierkes schuimend, de wijn naar de rode kant, de tongen losser, de milk shake met mokka, de rekening meevallend.
Na de nodige kus en dagtoestanden keerde iedereen -een dik stuk in de nacht - huiswaarts met een goed gevoel en een leuke memorie. Dat het vlug 11 augustus mogen zijn.

Groetjes,
uw nagenietende gazetcommeer

Saluutje

Hieronder een impressie met beeldmateriaal van deze leuke dag

Saluutje kocht een hoed om de toerist mee uit te hangen

Kaatje paste hem om ‘tzicht te bezien

Een vriendelijk bestelmens van het liefste terrasje ‘De troubadour’ met heerlijk zicht op de kathedraal, handschoenmarkt 15 te Antwerpen, met saluutjes hoed (hoe gek kan je een mens krijgen) Zij zijn in het bezit met de gekste kleine treetjestrap naar sanitaire toestanden die je als grote mens kunt bedenken. (Hij geloofde echt dat we toeristen waren)