FRANK DE VOS: Arpegio 5 - Arpegio 10 - Arpegio 15

Arpegio 5


Ik bezing me

Met dank aan Walt Whitman, Leaves of Grass

Ik bezing me en bezie

het ochtendrood van het gras

het avondgeel op de lippen

mijn bloed met jubelende narcissen



wat ik draag, zal jij dragen, een echo

langs de oever langs het water,

langs de bosrand tot aan de einder



Ik bezing me en beken

me van dag tot avond, alleen

tussen gensters van de sterren,

weelderig verwacht, alleen



is mijn huid een plooi, jouw huid een plooi,

in elke rimpel thuisloos verborgen



Ik bezing me en schreeuw

"Puer beatus" op de

kleuren van wind, de angst van water

de schreeuw van een beeld, alleen



in mijn lijf en leden, een tondeldoos,

sintels en vuursteen

Arpegio 10


Rondedraai



Een gedicht schroomzaamt

en toch

hun draai is rond

de pot

gaat voluit

in volslanke zinnen

tolt het hier

op papier



-uitgekookte woorden-



Ze vinden is

een bezigheid

van nutteloze idioten

zij gaan zichzelf tekeer

met doodsberichten

en niemand weet

hoe belangrijk dit is



Ze zijn

oprecht banaal

in hun peilloos zoeken

letter voor letter

hangen ze zinloos

in omgehakte takken

van doelloze bomen.

Arpegio 15


Metamorfose



Zal ik mezelf ontzeggen aanvaarden

wanneer jij binnen komt

met alleen maar rusteloos ongeduld

in je benige hand?



Zal ik jou moeder noemen

Of noem ik je vader met een warme arm

of schamele onverlaat?

Ben ik nog meetbaar in de volle tijd

waarin ik dan rijd en felverlicht blijf aanroepen?



Ben ik dan als wolken die in witte linten verwinden

woord voor woord

als dagelijks brood

loyaal op de melodie van een laatste dag?



Geen list, geen later, geen masker

zal mijn stem dan vervoegen

Ik weet het



Nu zijn er

intervallen klaarte tussen de blauwe rook

in mijn haard

waarin ik staar

naar nieuwe taal,

mijn vurig meubel

om een woord van jou te schrapen



Zal ik mezelf ontzeggen dan aanvaarden?

Frank De Vos

.