VERDANO : Een trage stad aan de stroom / Op het podium / Krank en zinnig.

Een trage stad aan de stroom

mijn haven is een pleisterplaats

voor de traagheid, voor de logge
schepen en de Schelde zelf een
blinkend pad dat kronkelt langs
haar lage landerijen en de dijken
hoeven slechts het springtij terug

naar zee te laten streven, hier is
geen mond meer die haar brakke
water lust, en de oude grachten
zijn hier altijd zo doorweekt door
regen, de klei houdt al het water
op het slijk blijft eerloos kleven
de landerigheid met bruine vegen



Op het podium

schoorvoeten
ik plaats ze stuk voor stuk
dit is een trage tred die ingetogen lijkt

maar inwendig ben ik druk
de wrakte zelf en ingetoomd
de spieren houden 't lijf zo
strak, het podium is mij hoog
ik stap op stenen

daar noem ik dan het woord
een hoekig hart, een bronzen
stem tot zelfs de breedste toren
steunt, het stoerste houtwerk
kraakt en als het slot laat ik
de galmgaten hevig trillen

de grijze duiven stijgen klapwiekend op
ik buig dan, het beste van mezelf
stapt terug, een houten trede

dan ga ik weer op in ’t volk
schoorvoetend



Krank en zinnig

hij schraapt de ochtend uit zijn keel
alvorens hij de jaren weer verdrinkt
met kranke zinnen die pas gisteren
nog verloren raakten tussen droom
en daad, tussen vallen en opstaan
en een fles die glazen brak en rolde
met een lege klank, de tafel duldde
slecht het wankelen van zijn benen
en hij sleepte zich voort alweer

hij heeft geen woorden meer
die zinnig klinken op papier
er draait een wereld in zijn kop
en hete thee heeft hem nog
wat respijt gegeven
de wijn is op


Verdano.

http://blog.seniorennet.be/verdano/