MAARTEN OTTEN: Excuseert u mij / Jullie lachjes… / In mijn gedachten…

excuseert u mij

ik mag dan wel geen slager zijn
ik ben al diep en lang genoeg
tot mijn ellebogen in het vlees
van de roodrosse buurten verzonken

ik mag dan wel geen bakker zijn
ik heb al menig gebakken broodje
uit de broeërige ovens
van zoveelste zinloze nachten
vol zinnelijkheid
geschoven

ik mag dan wel geen timmerman zijn
ik heb al dikwijls genoeg
gezellige en warme hutjes getimmerd
in de troosteloze kamers
van alweer een leegstaand hotel

ik mag dan wel geen prater zijn
ik heb al talloze woorden gericht
tot U mijn protserig lief,
mijn opperhoer,
mijn liefdesheerseres

en je luisterde, en dat was niet
doen alsof
je dronk mijn woorden
slikte ze traag door
en vergat er geen enkel van

-----------------------------------------------------

jullie lachjes uit de foorkraam
jullie tripjes op het ritme van alweer een trend
jullie monoloogjes over sukses sukses sukses

ik doe de gordijnen dicht
stap gemakkelijk over het tuinmuurtje heen
en loop de velden in

ik denk aan de krakers en hun matrakken
aan de helse psychoses van de overgrote meerderheid
aan kuikens met gebaren van chileense vechtersbazen
aan vrouwen met complexen groter dan een voetbalveld

op het eind worden jullie ook moddervet
net als iedereen:
rollend, puffend, strompelend
de benen tot bloedenstoe schurend tegen elkaar

op het eind zwijgen jullie ook om werkelijk niks,
net als iedereen:
dof, steunend, als vermoord
de lippen stoksteenstijf op elkaar geperst

ondertussn blijf ik rennen als een dol konijn
ik spuw één voor één mijn tanden uit
gooi mijn gatenkleren af
en bereik mijn hutje, vlakbij een bos
ik zet me op een kratje en schrijf je deze brief:

-----------------------------------------------------------


In mijn gedachten
mag ik niet meer wonen
waar ik wil wonen

ik moet dat aanvaarden

in mijn gedachten
moet ik dansen met vreemden
tot iedereen neervalt
in een poel van hartstocht
gevuld met leugens

Ik moet dat aanvaarden

in mijn gedachten
mag ik niet meer bellen
met mijn allerlaatste vertrouweling
hij klasseert me definitief
bij de hopelozen, de radelozen

ik moet dat aanvaarden


in mijn gedachten
mag ik niet meer dromen
over dingen waar het om draait
ik moet genoegen nemen
met restanten van restjes afval,
dingen die echt niemand meer hoeft

ik moet dat aanvaarden

in de realiteit
kus ik de rozegelakte nagels
van haar tenen
drink ik het straffe bier
dat zij speciaal voor mij brouwde

houd ik haar lange ranke slanke armen
op de plek waar ze horen:
overal om mijn hunkerende lijf heen

ik wil dit best aanvaarden
(als dat nog niet mag)


Maarten Otten, Turnhout.
e-mail: rogerdebock@hotmail.com