donderdag, september 21, 2006

LAPPERSFORT POETS SOCIETY



De Lappersfort Poets Society is een kring dichters (met helaas één dode dichter: wijlen Mark Braet) die onze bezorgdheid voor de aarde in poëzie heeft gegoten. Net zoals in de film (*) "Dead Poets Society" ervaren wij de natuur en de bossen als wezenlijk deel en bron van leven.

(*) In de Peter Weir-film Dead Poets Society speelt Robin Williams John Keating, een poëzieleraar aan het stijve Welton College - waar orde, tucht en discipline heersen - van de jaren vijftig die zijn pupillen leert te luisteren naar de stem van hun hart. Op Welton College is de boodschap: laat je meedrijven met de stroom en je wordt vanzelf dokter, advocaat of bankier. Keating wil zijn leerlingen op het hart drukken dat ze af en toe ook eens de ramen van hun hart moeten opengooien... Keating is geen wereldverbeteraar of vernieuwer. Hij heeft alleen een bijzondere interesse voor de mens en zijn gedragingen. "Wees jezelf en denk voor jezelf" zijn de levenswijsheden die hij wil verkondigen. Hij gebruikt verzen en romantiek om deze doelstelling te verduidelijken: "I went into the woods to live deliberately...and not, when I came to die, to discover that I had not lived (Thoreau). Voor zijn leerlingen is Keating de levensleraar die hen inspireert tot het ontdekken van zelfexpressie, passie en moed. Keating geeft zijn leerlingen de moed om voor zichzelf op te komen en laat hen inzien dat in eenieder creativiteit schuilt. Hij is iemand die luistert en die hen tactvol uitdaagt. Hij brengt de leerlingen wel aan het lachen door bovenop zijn lessenaar te springen om "zichzelf eraan te herinneren dat we permanent de dingen vanuit een andere gezichtshoek moeten zien". De titel Dead Poets Society verwijst naar een geheim clubje dat Keating oprichtte tijdens zijn eigen Welton-tijd. Wanneer enkele leerlingen dit ongewone verleden van hun leraar ontdekken, beslissen ze de Dead Poets Society weer op te richten. Tijdens hun onschuldige nachtelijke bijeenkomsten dragen ze zelfgeschreven gedichten voor.


Stuur ons een mailtje indien u hier zelf iets wil aan toevoegen.

Poëzie Overzicht





posted by slÖ at 9/21/2006 0 comments

maandag, september 04, 2006

LODE van OXENBERGHEN: Mooie kransen / Jaren gingen voorbij



Mooie kransen

Mooie kransen, gekleurde lichten in de straten
En winkelramen met dansend speelgoed verlicht!
Mijn huis heb ik vandaag dan toch even verlaten
Om ook eens te kijken naar ‘t feestelijk gedicht
Van Sinterklaas,de kindervriend.

Ik ben gaan wandelen in ’t hartje van de nacht
Om ’t blij gezicht van vele mensen te bezien.
Elk kaarsje flikkert en elk gekleurd lampje lacht
Omdat ik in de stad naar Klaas ben komen zien
Als naar een verse laatste zucht.

De kransen hangen, schitterend onder een hemel
Die gloeit met volle kleur, met fonkelend kadans
En men weet zeker niet, in heel dit volks gewemel
Wat meer het oog bekoort dan de spelende dans
Van heldere opgejaagde lucht.

Het zijn slechts winkels en mooi versierde uitstalramen
Die baden in hun pracht voor deze mensenzee.
Ik kan ‘t aantal nieuwsgierigen hier zelfs niet ramen,
Wellicht duizenden kijken naar die helle zee
Van zulk een ontbrandende zucht.

Dan ging ik weg, terug verdwalend in mijn hart
Dat zo gelukkig was die vreugde te bezingen,
En in mijn slaap kwam er die nacht geen leed,geen smart
Want almeteen begon een engel mee te zingen
In die dromende zwarte lucht.

Mooie kransen, gekleurde lichten in de straten
En winkelramen met dansend speelgoed verlicht!
Mijn huis had ik vandaag dan toch even verlaten
Om ook eens te kijken naar ’t feestelijk gedicht
Van Sinterklaas, de kindervriend.

_________

Jaren vlogen voorbij

Ons land werd nog bezet en vervolging begon.
Ik was student, ik trouwde om dwangarbeid te ontgaan.
Wij kregen wel een eerste zoon,
Maar vrouwlief wilde seks,. Zij zou de fout begaan
Lief te zijn voor de vijand, dat vondt zij gewoon.
Terwijl een baby huilde dronk ik eenzaamheid.

De oorlog duurde voort, het noodlot strooide roet.
Vader werd opgepakt, de gestapo kwam thuis.
Ik rende, anders bleef ik niet vrij.
Studeren kon niet meer, ik vluchtte uit ’t ouderhuis.
Een vrouw keerde die pech, zij woonde wel met mij,
Stal mijn bezit en ging,. Het wordt weer eenzaamheid!
- - - - - - -
Jaren vlogen voorbij, het hertrouwen werd zoet
Een dochter was eenmaal voor mij een hartewens.
Ik werd zeer rijk, ik kreeg er twee.
Helaas!Het huwelijk groef geduld uit de mens,
Haar smoren verjoeg mij,. Ik walgde, maar gedwee
Droeg ik mijn juk,. Thuis leefde ik nog met bitterheid.

Het is die stank, die rookwolk die mij vluchten doet,
Alles valt nu uiteen, ik ga weg, blijf alleen.
Mijn kinderen, zij groeiden wel, maar kwamen niet
Naar vader toe,. ’t Droombeeld verdween!
Er breekt een wenend hart waar, immens, het verdriet
Geen klaagmuur vindt, zelfs geen uitweg voor bitterheid.
- - - - - -
Jaren vlogen voorbij, mijn levenswens kreeg moed.
Ik nam alweer ’t besluit nog eens een gok te slaan,
Hertrouwen op latere dag.
Ik vond een levenspartner die mijn verse baan
Wou dragen en meer waarde gaf met haar glimlach
Waar ik stapel van werd,. Mijn ren uit eenzaamheid!

Zij zoekt werk, ik schenk werk, en zij ontsteekt een gloed.
Nog is mijn hart vitaal, wij krijgen zelfs een zoon.
Mijn vrouw is mooi, ik houd van haar,
Maar het noodlot slaat toe in het huis waar ik woon.
Zware ziekte velt haar, de dood staat alreeds klaar
Op deze laatste weg,. Ik zink in eenzaamheid.
- - - - - - -
Jaren vlogen voorbij, de tijd eiste meer spoed
Want elke dag verzoop het leven in mijn ziel.
Ik zag ginds ver een nieuwe kans
Voorbijgaan langs de weg waar mijn gemoed verviel
Tot niets,. Er kwam een schemerzon, een rozenkrans
In mijn verdriet, terwijl ik stierf van bitterheid.

Zij stapt in mijn gezin, zij heeft een lieve snoet.
Ik word opnieuw verliefd,. Dat vrouwke smaakt naar feest
En ik verzoek haar om wat min.
Zij ziet mij, bemint mij, haar schoot ontvangt mijn geest.
Ik kwam, ik zag, ik won,. Wij krijgen nog meer zin
Tijdens ons samenzijn,. Waar blijft nu bitterheid?
- - - - - - -
Mijn hart werd nog bezet, mijn nieuw leven begon.
Ik wist niet dat zo’n vreugd nog op aarde bestond.
Wij reizen heel de wereld door,
Wij scheppen het geluk, wij plukken elke stond
Van ‘t echte verliefd zijn,. Het is alsof ik hoor
God’s hemelse muziek,. Zo smolt mijn eenzaamheid.

Zo vredig lachten wij, maar niet alles bleef goed.
Zij ook werd ziek,. Een mes sneed weg ‘t natuurgeschenk
Dat elke vrouw haar schoonheid vindt.
En toch, zij leeft, zij houdt nog steeds van mij!Ik schenk
Haar nu ‘t gedicht der liefde die ons hier verbindt.
Al meer dan twintig jaar ken ik geen eenzaamheid.


Lode van Oxenberghen


l.vanoxenberghen@scarlet.be



affiche: HET LAATSTE GODSOORDEEL (met beknopte bio)

Labels:



posted by slÖ at 9/04/2006 0 comments

vrijdag, september 01, 2006

affiche 14 september: LODE van OXENBERGHEN






Donderdag 14 september 2006


94ste poëzie-avond in de reeks

De Muzeval



“HET LAATSTE
GODSOORDEEL”


poëtisch rollenspel voor vier personen

op tekst van gastdichter

LODE van OXENBERGHEN


uit zijn dichtbundel
"DE APOCALYPS VAN HET DERDE MILLENNIUM".



Rolverdeling:

Christus: …..Jo Peeters

Maria:…..Nanny Lambrechts

de Duivel:….. Marc Janse

de Verteller:….. Lode van Oxenberghen



Inleiding: Bart van Peer

aanvang 20 uur stipt. TOEGANG VRIJ



na de pauze:

Vrij Poëzie-Podium

geleid door Kaatje Wharton en Frans Vlinderman





in Vrij Podiumcafé "De Muziekdoos" (bij de Waterpoort)

Verschansingstraat 63, ANTWERPEN-Zuid

Dagelijks open vanaf de vooravond (dinsdag gesloten)

Bussen 6, 23 (Vlaamse Kaai). Tram 8, bus 34 (Museum S.K.)



“DE MUZEVAL” : elke tweede donderdag van de maand.



Organisatie : STICHTING PIPELINES vzw.Weblog: http://www.muzeval.tk

en MASEREELFONDS Antwerpen-Zuid.

Contact: (nieuw adres ): Herman.J.Claeys@telenet.be

Contact voor Vrij Podium: Kaatje Wharton = kaatjew@skynet.be

frans_vlinderman@vlinderman.be




Lode van Oxenberghen, geboren in 1921 te Antwerpen als D.L.Ocsinberg met Roemeense achtergrond, is een veelzijdig en meertalig academicus en kunstenaar.

Als medicus en scheikundige werd hij gediplomeerd aan de Université Libre de Bruxelles, aan de Rijksuniversiteit van Luik en aan de Johann Wolfgang Goethe-Universität te Frankfurt am Main. 35 jaar lang nam hij met een team dokters de medische leiding waar van het Instituut voor Hygiëne.

Als dichter begon hij reeds op zijn dertiende in het Frans onder impuls van een leraar Franse literatuur aan het Koninklijk Atheneum te Antwerpen. Pas na de Tweede Wereldoorlog is hij daarnaast ook in het Nederlands beginnen te schrijven. Zijn verzenbundel De Apocalyps van het Derde Millennium is weldra geheel online te lezen, evenals twee bundels die nu in statu nascendi zijn.

Als muzikant tenslotte bleek hij reeds op zijn 5de levensjaar begaafd te zijn op het pianoklavier en volgde hij later een opleiding aan de muziekscholen van Antwerpen en Berchem.
In dat verband verklaart hij:

Mijn gevoel voor muziek heeft mij bij het schrijven van mijn gedichten beïnvloed. Zo zijn vele van mijn gedichten bij het beluisteren van klassieke muziek geschreven, en dat op het ritme van deze muziekstukken.

Met teksten uit zijn bundel “De Apocalyps van het Derde Millennium” schiep Lode van Oxenberghen een poëtisch rollenspel voor vier personages, getiteld

HET LAATSTE GODSOORDEEL

Labels:



posted by slÖ at 9/01/2006 0 comments