KOOPKR8 VERWACHT!: bijdrage: -> Patricia Lasoen <-

Voor de revolutie

Wanneer de vossen
met hun rode staarten
langs de straten sluipen
en de kraaien zich verzamelen
in het kerkportaal
( een haastige non glipt naar buiten )
dan wordt er op de bouwwerven,
de scholen en fabrieken
groot alarm geblazen.
Geen onderwijzer of koetsier
die begrijpt wet er gebeurt.
Maar sla deze simpele volksvrouw gade :
heftig masturberend
staat zij gillend voor het raam

Voor de revolutie (2)

De fabriek staat leeg
de gele trucks
die langs het water stonden
als speelgoed voor een reus
zijn weg.

Arbeiders lopen naar huis
in het donker
gekleed met een tas over
een brede schouder -
de afstand is nog altijd groot.

Iemand geeft brood
aan het springende hert in het park.

Hoog laaien de vlammen op
aan de overkant van het water.
Iemand verbrandt afval uit de tuin.

Iemand leert een kind lopen.
Zijn wankele passen
zijn witte pakje
op het grijze pad.

The real thing

1

Woorden als
honger oorlog hoop -
onachtzaam nemen we ze
in de mond, en spuwen ze weer uit.
Woorden als onrecht onverschilligheid,
geen pijn doen ze in onze oren.
De letters zijn van gelatine en
glijden makkelijk door onze keel -
ze lossen op vanzelf.
Wie weet nog wat ze zijn
en waar de woorden waren
voor de werkelijkheid
- van het sterven van de dorst bv. -
niet alleen maar beelden opriep
met een cactus
en een haveloze man
in een getekende woestijn.




2.

En geld bijvoorbeeld -
meer computercijfers
op een blaadje dan het
echte ding.
Machines slokken het nu op, dan uit
dan in -
bescheiden begeleid door plus en min.
We voelen het niet meer
in de narcose van ons
beeldbeschermd bestaan.
Voor geen geld van de wereld
zou ik in een bank
willen werken.
De banken zelf wel natuurlijk :
daar ligt het verschil.

Met huid en haar

(in de wereld van de banken…)

De kinderen zijn er altijd blozend en
met een perzikhuidje.
De vrouwen dragen witte strikken aan hun bloezen en
het haar modern gekapt.
De mannen zijn er stoer maar ook
een beetje lief.
De opa’s en de oma’s kerngezond aan verre stranden
of minstens aan de koffie
in een luxueus seniorenhome :
in de wereld van de banken.


Geen doffe deurwaarders op de affiche
ook niet het kleine hamertje van de notaris
of de harde houten stoeltjes
in de veilingzaal.

Voorlopig is men niet verplicht
om op die leuke prenten
in kleine witte lettertjes
te waarschuwen
wat er met al dat moois gebeurt
als je niet meer terugbetalen kunt
aan de juiste rente.

Staatsbezoek


Zijn handen beven net niet
maar hij grijpt met kromme vingers
naar de zoom van zijn jas
als een kind dat een versje opzegt
met nieuwjaar.
Onder de indruk van het staatsbezoek.

De dienstdoende ministers
knikken zeer welwillend
en herhaalde malen.
Zij is in blauw
Zij kijkt al met dat schuine hoofd
soms lijkt ze even
een gewone vrouw bij een mannenverhaal.

Ze hebben tevoren
van alles gekocht en verkocht
de kontrakten zijn klaar
de bonden bedwongen
de kabinetten voorgelicht.

Ze knikken : hun gekreukte gezichten
vallen nog niet in de juiste plooi
de eerste hoofdknik is nog
niet de beste -
nu al zoomt de cameraman in :
een kritische shot
voor de volgende eeuw.

Voor een kleur, voor een vlag


Dit is
geen tijd voor poëzie.
Onder geroep van loze leuzen
stromen straten vol bloed
worden vrouwen verkracht
en kinderen dood gespietst.
Enkelen worden verkocht
en krijgen hun foto in de krant -
de anderen sterven nog steeds
terwijl ze wachten op water.

Terwijl de rivieren schuimen
van nutteloosheid -
terwijl de bomen krakend begeven
onder holle bergen blinkende beloften -
terwijl de kassa’s van de banken
en de wapenfabrikanten rinkelen -
worden sommigen vermoord
voor een kleur, voor een vlag.

Dit is geen tijd voor poëzie.
Je kunt niet vluchten zelfs -
niet meer -
zelfs niet meer voor jezelf.
Papier is ontoereikend
de kachel is koud
een schuilplaats is schijn.
Voor holle leuzen
sterven nog steeds mensen
en niets
en niets voorspelt meer wijsheid

Patricia Lasoen

.