KAATJE WHARTON : Etna / Gentse feesten - momentopname / laat de maan hun sterren vinden.

Etna

als een Etna barst zij uit
één gloeiende lavastroom
van leugens en bedrog
zij dekt wat schoonheid was
en overspoelt mij
met verwarring onzekerheid
en schuld

stoom blaast hoog de hemel in
tot asgrijsdonker poeder dat
elke plooi in mijn gelaat
verdiept tot onverdwijnbaar
de woorden getekend
op mijn zijn
wezenloos de weg verloren
tot bij begrip en rede

ik luister
stil
gevangen
en onderga
niet sterk genoeg
de stroom
te onderbreken

lava hardt tot mijn hart
ook steen geworden is
broos poreus
doch niet te breken
richt ik mijn ogen
naar de einder
zie een stukje blauw
en hoop

Gentse feesten - momentopname

drentelend door een stad
waar de nacht vervangen werd
door duizend lampionnen
de oude gevels
hel verlicht naar stilte zoeken
en waar muziek krioelt
over duizend en meer
hoofden heen
maar net niet luid genoeg
om niet te horen
dat zij uitzichtloos
geen boodschap
aan elkander hebben

plastic
denk ik

ogen die geen schoonheid
vinden maar verloren
omdat ze niemand
durven aan te kijken
de grond bezoeken
waar enkel straatvuil
nog wat te vertellen heeft

geroezemoes van mannen
en van vrouwen
die zelfs het stemmen
van de jankende gitaren
als interessant aanschouwen
maar niet beseffen
dat de kunst
niet daar verscholen zit
maar wel in ’t hart
van hij of zij
die naast hen staat

plots

sta ik voor
twee steltgetooide benen
en kijk drie meter hoog
in de ogen van een vreemde
die mij de mooiste glimlach toont

voor jou heb ik nog wat
zegt hij
en neemt een appel uit een tas
waaruit hij heel zorgvuldig
een kwartje snijdt

toen hij het aan mij gaf
zei hij zo stil
voor mij alleen
moest ik nu dieper kunnen bukken
dan kreeg j’er nog een zoentje bij

en zo vond ik
tussen die massa
van duizenden en meer
toch weer
een aardig mens




laat de maan hun sterren vinden

macht noch kracht heeft zij
om wat zij liefheeft
te behoeden
voor wat zij zelf
als pijn
zo
heeft ervaren

zij luistert
niet naar woorden

want woorden zeggen niets
zij fluisteren
soms wel onbegrip
en radeloos verdriet
maar zeggen niet
wat in de mensen
sluimert

alleen wat voelt
kent nog de juiste zinnen
en zij

zij voelt zich
slopend slepend
tergend machteloos
zij is te zwak
en tracht voor hen te zijn
doch dat lijkt niet genoeg

de nacht te donker
de zon windstil verdwenen
zelfs liefde haalt het niet
tegen die bodemloze stilte
haar eigen liefde
net niet sterk genoeg
om wat niet wil bestaan
doch leeft in hen
te doen verdwijnen

en al wat haar nog rest
is stille hoop
dat ooit
de maan hun sterren vindt

Kaatje Wharton
http://www.kaatjewharton.com