TEUN DEERT: In Roosendaal en Saint-Omer 81- Tussen vrouw en hond 89 - Van Hombeeckplein 111 - Het balkon 129 - Aan de rand van het bos 172

In Roosendaal en Saint-Omer 81

Ontelbaar de steppen,
steden, wouden
waar wij, wij samen waren
voor het werk of andersom
omdat het menens was
soms lang, soms kort
op avontuur
op stap.

Van alle plaatsen
voelden wij, wij ons het meest
bemind, gewild, begeerd
geweten, gesmeten
in Roosendaal en Saint-Omer —
een trein, een winkelstraat,
een trendy fotogallerij, een kroeg,
en in een afgelegen straat
op nummer vijf of twaalf een goed adres.

In Roosendaal en Saint-Omer
niet hier, niet zo ver weg.




Tussen vrouw en hond 89

Tussen vrouw en hond
is het moeilijk kiezen.
Zo blijft hij ongetrouwd
en is vaak maanden zonder partner.
Vragen heeft hij niet
maar in elektro-zaken ziet hij
hoe — in hoge definitie —
mensen elkaar
aanraken (voorzichtig),
kussen (behoedzaam),
omhelsen (houterig).

Tussen vrouw en hond
is de keuze snel gemaakt.
Ze hebben zo weinig persoonlijkheid,
lijden aan geestelijke armoede.
Ronde en zachte vormen verbergen
als een met gras begroeide duintop
een drang naar ongeziene wreedheid.

Tussen vrouw en hond
— angst en verveling —
droomt hij zich een leven
voorzichtig, behoedzaam, houterig.



Van Hombeeckplein 111

Traag, beheerst en
onder een slapeloze zon
wiegt de Argentijnse parade
zich doorheen de mensen op het plein.
De trommelaars en blazers,
draken en danseressen
zijn nauwelijks hoorbaar,
nauwelijks zichtbaar.
Ondanks hun bonte kleuren
en bekende melodieën.

Op het podium
fluistert een leadzanger
zich doorheen haar tekst.
Handen graaien in de lucht.
Het bier schuimt —
vier voor zes euro —
in wegwerpbekertjes.

Schijnbaar verdwaald
stroomafwaarts
onbezorgd
niet zonder vreugde
beweegt de Argentijnse parade
zich over het brandende plein.

Beschaamd en gelaten
incasseert de plaatselijke bevolking
de vuistslagen, het trekken en duwen,
de klappen en stoten
van de muziek.

Vrienden en familieleden mijden elkaar,
buurtbewoners wenden zich af.

Tot op een ander plein?



Het balkon 129

Ze kent hem niet of nauwelijks niet
maar laat zich toch
door hem
op het balkon
waar iedereen haar kan zien
en hem kan zien en zij met hem
meevoeren, opwinden, de les spellen.

Ik haast me naar het open raam
vol hunkering, de lippen droog
spiegel ik mij
aan haar
deze nacht zoals elke nacht
maar zij is al weer naar binnen, weg en hij en hem
en het balkon verliest zijn raison d’être, zijn magie.

Beneden in de straat start een bromfiets.
Ik zie het licht in haar slaapkamer aangaan
en beeld me in dat ze nog even leest.
En in gedachten bij mij is
zoals ik bij haar.

Op het balkon.

In de traphal.

Beneden in de straat.

Elke nacht
zoals deze nacht.



Aan de rand van het bos 172

Aan de rand van het bos
waar bomen struiken worden
en in het gras
dat in mijn vingers snijdt
wanneer ik voor de duizendste maal
op zoek ga
aan de rand van het bos
waar bomen struiken worden
en in het gras
naar iets zo broos, zo dubbel, zo wispelturig
als de rand van het bos
waarin onbekenden mij eeuwig tegenspreken
op enkele meters van het open veld
waar de hitte ondraaglijk is
op enkele meters van het bos.

Wetenschappelijk onderzoek kan enkel oppervlakkig zijn.
Ik onderga de goede bedoelingen als een veroordeelde.
Diefstal. Fraude. Bedriegelijk bankroet.

Aan de rand van de stad
waar flatgebouwen huizen worden
en in de buitenwijken
waar het altijd vraag en aanbod is,
waar iedereen wel iemand kent die Maarten heet of Stefanie,
waar iedereen dezelfde lange tenen heeft,
waar alles naar javel ruikt en dettol
en waar ik elke morgen
uitgeput mag opstaan.

Op enkele meters van de stad.
Op enkele meters van het bos.
Op enkele meters van de rand.


Teun Deert

*